Γράφει ο Βαγγέλης Βαλάσης
Έχω κατέβει κέντρο Θεσσαλονίκης και τώρα που σας τα γράφω έγινε τις τελευταίες ημέρες…από Περαία, ξεκίνησα σχετικά ήρεμος με την αγαπημένη μου λιμουζίνα και ο προορισμός μου είναι η πλατεία Αριστοτέλους…
Βάζω λίγη βενζίνη καθότι για μεγάλες ποσότητες δεν είμαστε, μοιράζουμε τα κεφάλαια μας ξέρετε τώρα εσείς, μισά μισά και τα επενδύουμε λίγα σε καύσιμα, λίγα σε λάδι ,λίγα σε ενέργεια…ανάλογα με τις ανάγκες δηλαδή…
Μια χαρά είμαι και σχετικά χαλαρός στον δρόμο κάνω την σκέψη να αφήσω το αμάξι στο ΙΚΕΑ και να κατέβω στην Αριστοτέλους με λεωφορείο, γιατί που να βρίσκεις πάρκινγκ, να ψάχνεις να βγάλεις κάρτα, μια επίπονη διαδικασία.
Όσο κοντεύω στον σταθμό μεταφόρτωσης η ιδέα μου φαίνεται σούπερ. Ρε μπαγάσα λέω όταν σκέφτεσαι κάστρα χτίζεις….
Έτσι και γίνεται το λοιπόν, παρκάρω, κλειδώνω, όχι πως αυτό έχει καμιά σημασία βέβαια τώρα πια ,το κλείδωμα εννοώ και κυριλέ κατευθύνομαι να πάρω το 3Κ…μια από τις λίγες διαδρομές που ξέρω με λεωφορείο πλέον μια που σπάνια το χρησιμοποιώ.
Μπαίνω ,κύριος, βρίσκω και θέση καθήμενου και το ταξίδι μου αρχίζει…χωρίς απρόοπτα φτάνω στο κέντρο της αγαπημένης μας πόλης και εκεί βέβαια ομολογώ πως πάντα με πιάνει μια νοσταλγία και μια ζεστή κατάσταση ευφορίας μέσα μου που βλέπω ανθρώπους άνετους, κάθε λογής, άλλοι να βολτάρουν αργά, άλλοι να βγάζουν φωτογραφίες την πόλη που θα μπορούσε να είναι η ομορφότερη της Ευρώπης, άλλοι αγχωμένοι να τρέχουν για το μεροκάματο και εγώ να φτάνω στον προορισμό μου…
Όλα στην συνάντηση που είχα καλά , τελειώνω σχετικά γρήγορα και πηγαίνω στην στάση να επιστρέψω με το ίδιο λεωφορείο…Εδώ λοιπόν αρχίζει η μικρή οδύσσεια για την οποία δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος ούτε σωματικά αλλά ούτε και ψυχολογικά….
Βέβαια, να πω εδώ πως σε κάποιο μελλοντικό χρόνο δεν θα έχουμε να σκεφθούμε τόσο για τις μετακινήσεις μας ένεκα του ότι θα τελειώσει κάποια, κάποια στιγμή το μετρό ,έχει ξεκινήσει και η 50νταετία της κατασκευής του fly over ,ποιος μας πιάνει μετά εγγόνια μου…..
Μετά από 13 λεπτά ακριβώς και αφού μας ενημέρωσε η ψηφιακή πινακίδα του ΟΑΣΘ αριβάρει το 3Κ…..
Κοιτάζω μέσα, ένα σκίρτημα με πιάνει γιατί το λεωφορείο είναι ήδη γεμάτο, δικέ μου λέω θα μπω για να μην αργήσω…αγκομαχώντας , σπρώχνω και λίγο, άντε ρε παιδιά να ανέβουμε και εμείς, οριακά η πόρτα κλείνει και επιτέλους αναστενάζω με ανακούφιση που επιβιβάστηκα….
Περπατώντας το λεωφορείο ο οδηγός θεώρησε καλό να μας παστώσει βέβαια και σε μια δυο στάσεις ένιωσα πώς είχα μπει σε κονσέρβα ακουμπώντας το κεφάλι μου σε μια πλάτη ,να πιάνομαι από ένα πλαστικό διαχωριστικό, να μην έχω χώρο ούτε για να πέσω…Η πίεση όσο περνούσαν οι στάσεις μεγάλωνε και η μόνη μου αγωνία πια ήταν πόσα άτομα θα κατέβουν στην επόμενη….
Κάποια στιγμή βέβαια φτάσαμε τουλάχιστον σώοι. καταπονημένοι λες και είχα κάνει πορεία 30 χιλιομέτρων με πλήρη στρατιωτική εξάρτηση…κατεβαίνοντας κοιτάζω τον οδηγό ήθελα να του πω δυο πράγματα..αλά πραγματικά έτσι που τον είδα και αυτόν καταπονημένο έκανα πίσω… Καρντάσια μου Θεσσαλονικείς …πρέπει να βγάλουμε φωνούλα, να μην εθιζόμαστε ,να μην δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα να υποβαθμίζουν την ζωή μας…Να έχουμε συνείδηση σαν πολίτες και ώριμα να αντιμετωπίζουμε ότι μας προκαλεί δυσφορία…..Να μην μένουμε απαθείς…Αυτά είχα να σας πω για σήμερα από την πιο ερωτική πόλη της Ελλάδας και σας στέλνω την θλίψη μου!